Drogę do pracy lub z pracy pokonuje codziennie wiele osób, za pomocą różnorodnych dostępnych środków transportu. Nie zawsze mamy wpływ na to jak ona wygląda, a i ciężko się ustrzec przed zdarzeniami losowymi, które mogą wyniknąć w trakcie jej pokonywania. Przepisy prawa regulujące zagadnienia dotyczące wypadku w drodze do i z pracy nie zawierają definicji początku i końca drogi. W tym zakresie pogląd ukształtowała zarówno doktryna, jak i orzecznictwo, ustalając, że droga do pracy rozpoczyna się w miejscu zamieszkania, a kończy z chwilą przekroczenia bramy zakładu lub po wejściu do budynku, w którym znajduje się miejsce pracy pracownika. Przepisy nie wskazują, w jaki sposób pracownik powinien odbywać drogę do pracy lub z pracy. Oznacza to, że do decyzji pracownika należy wybór środka lokomocji.
Potwierdzeniem tego stanowiska jest wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 listopada 1962 r. IITR2240/62.
Wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 listopada 1949 r. (TR 1421/48) mówi, że skorzystanie z drogi szczególnej w drodze do pracy lub z pracy np. drogi skróconej, chociażby jej używanie nie było wskazane, nie przekreśla pojęcia drogi, w świetle obowiązującego prawa. Z kolei w art. 57b ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2021 poz. 1621) za drogę do pracy lub z pracy uważa się, oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu, drogę do miejsca lub z miejsca:
- innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego;
- zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych;
- zwykłego spożywania posiłków;
- odbywania nauki lub studiów.
Zgodnie z definicją z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Art. 57b.
Za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.
W jego przypadku wypisujmy w – Kartę wypadku w drodze do pracy lub z pracy
Zgodnie z ROZPORZĄDZENIEM MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ 1 z dnia 24 grudnia 2002 r.w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania.
Podsumowując w świetle dotychczasowego orzecznictwa można stwierdzić, że droga ma swój początek bezpośrednio po opuszczeniu domu, mieszkania, a więc miejsca, w którym pracownik jest zameldowany na pobyt stały lub czasowy. Z kolei kończy się ona z chwilą przekroczenia bramy zakładu lub wejściu do budynku, w którym znajduje się miejsce pracy pracownika. Istotnym aspektem jest fakt, że droga do pracy jest objęta ochroną ubezpieczeniową, jeśli w grę wchodzi kwestia wypadku do którego może dojść podczas pokonywania trasy do miejsca wykonywania pracy. W orzecznictwie sądowym przyjęło się stanowisko, że wypadek podczas pobytu w podróży służbowej przy pokonywaniu drogi między miejscem wykonywania pracy a miejscem zakwaterowania jest wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy.
